We hebben zoveel gereisd en gezien de afgelopen week dat we onszelf een dag niksen hebben beloofd. We ontbijten in ons resort aan het strand met een ommeletje met toast en terwijl Herman de spullen haat voor een minimalistische stranddag (e-reader, zonnebrand, een fles water, zwembroek) pikt Maaike snel de laatste twee strandbedden in.

Als even later ook Maaike haar bikini aan heeft (hier op Bali mag dat zeker) zijn we er klaar voor. Het schijnt hier gisteren de hele dag geregend te hebben maar daar is niets meer van te merken, het is heerlijk weer het water is goddelijk, en we luieren dat het een lieve lust is.

Waar op Java vrijwel uitsluitend katten te vinden waren, lopen hier tientallen zwerfhonden door de stad en over het strand. Ze liggen loom onder de strandstoelenen zijn duidelijk aan mensen gewend.

We typen verder aan deze blog en zo wordt het lunchtijd. We besluiten niet in het hotel te eten maar lopen de straat op en belanden bij een pizzeria. We laten ons de pizza’s en niet te vergeten het Bintan biertje en de Balinese wijn prima smaken.

Op de terugweg koopt Maaike een wijde Oale Put-achtige jurk met ceintuur. De mode is hier totaal anders dan op Java waar vrouwen met hoofddoek het straatbeeld bepalen en de meeste toeristen zich aan de Islamitische moraal aanpasten door schouders en knieën te bedekken. Hier op het Hindoeïstische Bali mogen we in korte broek, en lopen alle toeristen met blote schouders en korte jurkjes. De niewe jurk is trouwens lang maar laat wel de knieën bloot, wat op Java not done was. Sterker nog, zelfs de modepoppen hebben daar hoofddoekjes om, terwijl ze hier soms kort blond haar hebben.

Na de lunch komen we langs een massagesalon en besluiten een fullbodymassage van maar liefst anderhalf uur te nemen. We liggen op bedden naast elkaar en worden letterlijk van top tot teen onder handen genomen. Beklopt, uitgerekt, gekneed, gewreven, met olie ingesmeerd, weer schoongewassen, afgedroogd, kortom het hele pakket. Heerlijk ontspannend en o zo passend bij deze luierdag. Een grappig detail is trouwens dat we in 2006 op ditzelfde strandje zaten:

‘s-Avonds eten we bij een mini-restaurantje waar het bedienend personeel luid zingend in de mini-keuken staat en Bob Marley aan de muur prijkt. We eten knetterend verse nasi goreng en gado gado - misschien wel de lekkerste tot nu toe. Ondanks het gebrek aan ruimte wurmt zich toch nog een tweemans-mini-bandje tussen de mini-tafeltjes en wordt de avond uitgeluid met livemuziek.