We slapen nogal matig in het klooster want ons bed kraakt verschrikkelijk. Als één van ons zich omdraait zijn we allebei wakker.

Na een vroeg ontbijt (want mogelijk tot uiterlijk half acht) staat de auto als vanouds op ons te wachten. Andi vertelt dat het weinig had gescheeld of we hadden geen auto meer gehad: toen Robert gisteravond even een winkeltje ingelopen was en de auto stationair liet draaien was de Toyota verdwenen toen hij terug kwam. Hij had een motorrijder gesommeerd er achteraan te rijden en de auto was klem gereden. Er zat een naar later bleek aangeschoten man in die bij hoog en bij laag beweerde dat het zijn auto was. Gelukkig stelde de dief zelf voor naar de politie te gaan en daar werd al snel duidelijk dat de autopapieren op naam van de baas van Robert stonden. Robert had maar geen aangifte van diefstal gedaan, anders had de auto als bewijsmateriaal op het bureau moeten blijven.

Afijn, we rijden een half uurtje naar een plek waar we een mooie wandeling langs de rijstvelden maken. Het eerste stuk gaat omlaag en is wat glibberig, maar verderop is het beter te doen en het uitzicht is heel mooi. Er lopen soms vrouwen met parasols, dat is een prachtig gezicht.

Aan het eind van de wandeling, in een dorpje, staat Robert weer met de auto.

We vervolgen onze weg en rijden door een plaats waar een grote RK kerk is waar we stoppen om een foto te nemen. Maar veel interessanter is wat er aan de overkant op een schoolplein gebeurt. Daar staan een paar honderd scholieren in uniform een soort militaire training te doen. Andi legt uit dat het een activiteit ter voorbereiding van een excursie is, die dient om verbondenheid en eenheid met de natuur te creëren. Het is heel intrigerend, alleen al om zoveel kinderen in schooluniform te zien, maar ook de rituelen met bamboestokken, handgeklap en gezang.

We rijden verder en stoppen nog even in een traditioneel dorpje (we raken de tel kwijt) maar ookbij de zogeheten spinnewebrijstvelden. Die zijn heel bijzonder om te zien. Andi vertelt dat de spinnenwebvormige sawa's uniek zijn in de wereld en dat het patroon een weergave is van het verdeelsysteem.

Iedere familie heeft recht op een stukje grond, de leider krijgt het grootste stuk en bepaalt met behulp van drie vingers (duim, wijsvinger en pink) wie welk driehoekige partje van de sawa krijgt, niet democratisch, en ook niet eerlijk maar het is wel een systeem. En fotogeniek bovendien.

Na de lunch in een eenvoudig restaurantje onderweg rijden we in twee uur door naar Labuan Bajo, een strandplaats waar we in een mooi hotel aan het strand zitten. We zitten even aan het strand en nemen een duik in zee maar er kwam een enorme regenbui aan.

Nu zitten we op de overdekte veranda van onze kamer en luisteren naar het geklater van de tropische bui. Herman leest De Stille Kracht - zouden de bedden er toen ook zo bij hebben gestaan?