Om half negen (dinsdagpchtend) halen Robert en Andi ons op. We rijden naar de haven waar we afscheid nemen van onze chauffeur.

Onze boot ligt aan de kade, althans voor de kade; we moeten vanaf een smal treetje twee meter omlaag springen of stappen om op de boot te komen. Met enige moeite kom ook ik (Maaike) aan dek.

Het is een houten boot van ongeveer 12 meter lang met een afdakje waar we onder kunnen zitten of liggen op lange banken. Andi gaat mee aan boord. Verder zijn er twee bemanningsleden die hoegenaamd geen Engels spreken. De kapitein draagt een hoofddoek met doodskoppen erop en lijkt daardoor erg op een piraat.

We varen ruim twee uur over een kalme zee naar Rinca, het eerste eiland van nationaal park Komodo. Onderweg konen we langs kale droge eilandjes met maagdelijke strandjes.

We leggen aan tussen andere boten en kunnen via een buurboot aan land komen. We lopen naar de ingang van het nationale park en het gevoel dat we in een deel van ?Jurassic Park? beland zijn groeit met de minuut.

Als er bij de ingang twee reusachtige beelden van rechtopstaande varanen staan is het zeker: hier lopen dinosauriërs vrij rond. Onze ranger heet Dino ( hoe kan het anders?) en hij zal, gewapend met een flinke stok met V-splitsing aan het uiteinde de weg wijzen en ons beschermen. Andi heeft ons gezegd dat we lange broeken aan moeten. Als ik vraag waarom dat is, zegt hij dat dat vanwege de slangen is. Brr.

Dino zegt dat er cobra's en andere slangen, apen, buffels en natuurlijk varanen (die in zijn taal landkrokodillen genoemd worden, en in het Engels Komodo Dragons) in het gebied voorkomen. De stok dient om varanen op afstand te houden.

We vallen meteen met onze neus in de boter. De varanen mogen normaliter niet (meer) gevoerd worden, maar omdat er een hoge piet uit Jakarta op bezoek komt, die een hoop geld heeft neergelegd, bungelt er vandaag een geit aan een boomtak.

Jurassic park, hallo! Er is een heel varanengezin op dit spektakel afgekomen. Later leren we trouwens dat de mannetjes en vrouwtjes gescheiden leven. Een vrouwtje ligt 30 eieren waarvan er na negen maanden 3 a 5 kleine varaantjes worden. De eieren worden goed bewaakt door moeder, maar zodra ze geboren zijn moeten de kleintjes zich maar redden met het risico door hun vader verslonden te worden. Varanen zijn vleeseters en een dorpje waar een paar rangers en bewoners door varanen gedood zijn is onlangs geëvacueerd.

Dino zegt dat we op 3 tot 5 meter afstand moeten blijven dus dat doen we braaf.

Tijdens onze wandeling van anderhalf uur zien we vrouwtjesvaranen op nesten liggen, kleintjes rondscharrelen en zes grote dieren onder de rangerskeuken liggen.

Het zijn grote, indrukwekkende beesten, die gelukkig niet in ons geïnteresseerd zijn. En passant zien we heel veel kleine hagedissen door de bladeren wegschieten en stuiten we ook nog op apen en een buffel en een hert.

Weer veilig terug op de boot varen we naar een plek waar we kunnen snorkelen. We hebben al de hele reis onze nieuwe snorkelmaskers meegesjouwd en die komen nu eindelijk van pas. We krijgen zwemvliezen te leen van de kapitein en dobberen anderhalf uur rond boven het koraal. We zien duizenden vissen, blauwe, gele, groene, grijze, grote, kleine en zeesterren en zelfs zelfs haaien laten zich zien.

Hierna varen we naar een baai bij het eiland Komodo waar het anker uitgaat en de kok aan de slag gaat voor het diner.

Het is superlekker (maar telkens veel te veel). De nacht valt snel in de tropen, telkens in een prachtige geel-oranje-roze-rode gloed.

De matrassen waren erg dun helaas dus de nacht was wat matigjes. Na het ontbijt (bananenpannenkoek) gaan we opnieuw een varanentrek doen, maar nu op Komodo.

We worden weer begeleid door een enthousiaste ranger, die ons naar een waterpoel brengt waar alle diersoorten van het eiland naar toe trekken. Wilde zwijnen, herten en - jawel, alweer varanen! Ze bijten trouwens hun prooi die door gif en bacteriën verzwakt en sterft - dus we houden veilige afstand (de foto vertekent een beetje)

We kopen wat T-shirts als herinnering en stappen (klauteren!) weer aan boord. Ook vandag gaat er gesnorkeld worden - en hoe!

Onder begeleiding van gids Andi vliegen we over de wondere onderwaterwereld - we wanen ons op de set van Finding Nemo. Clownvissen zien we wel vaker, maar meezwemmen met een schildpad, magisch! Haai, rog, baracuda zelfs, te veel om op te noemen. Geen foto’s helaas - maar kijk Finding Nemo gewoon een keertje terug dan weet je het precies. Uniek!

We varen terug naar Labuan Bajo en nemen afscheid van kapitein en kok, en een regenbui stort zich uit over ons hoofd  (even wennen na de zon op de eilanden!). We eten pizza in het stadje, op een balkonnetje met uitzicht op zee. De laatste avond!