Vandaag gaan we de omgeving van Bandung verkennen. Hiervoor is een gids opgetrommeld die volgens mij Rachad heet, die nog beter Nederlands sprak dan Nanang. Waarschijnlijk mede omdat zijn moeder half Nederlands is - en natuurlijk omdat er zo veel Nederlandse toeristen zijn.

We rijden met de bus met Nanang achter het stuur naar het noorden Bandung uit. Het is onderweg erg druk met honderden motoren en scooters en heel veel auto's. Toen we eindelijk Bandung achter ons lieten, kwamen we in een heel mooi groen heuvelachtig gebied met uitgestrekte theeplantages. We stopten zo nu en dan om foto's te nemen.

Rachad vertelt ons van alles. Zo leerden we dat er vroeger 500 mensen nodig waren voor 60 ton theeoogst en nu 8 machines en 24 mensen voor de zelfde opbrengst. Vroeger deden vrouwen uit de streek dat zware werk maar die willen het niet meer en nu komen de arbeidskrachten uit Sumatra of Midden Java.

Ook vertelde hij dat Friese Vlag vroeger een dorp had voorzien van Hollandse koeien.

De boeren moesten jarenlang een deel van de melkproductie afstaan of met korting verkopen aan de fabriek. Nu nog staan er zwart-witte koeien in de stallen. Friese Vlag heeft zich teruggetrokken en is opgevolgd door Danone. De koeien zijn enorm bewerkelijk want er groeit geen gras of stro dus dat moet gehaald met scooters en karren.

We reden naar een plek waar vandaan we met Rachad naar een mooie waterval liepen over een keienweggetje. Het was heel stil, geen toerist te bekennen alleen het gefluit van vogels en een enkele scooter volgeladen met gras die ons passeerde.

We vervolgden onze bustocht over hobbelige weggetjes naar een kampong, wat dorp betekent. Dessa is gemeente en kampong dorp of wijk. We liepen door het dorpje.

Rachad vertelde dat de huizen vroeger van bamboe waren en nu van steen. We zagen zwartbonte koeien op stal staan. Rachad vertelde dat het voorkomt dat koeien door rovers 's nachts geslacht worden om hun vlees te stelen, en dat ze daarom tegenwoordig wachtposten hebben.

Iedereen groette ons heel vriendelijk, sommige mensen kwamen ons een hand geven. We vinden de mensen hier heel respectvol en aardig tegen ons, vreemdelingen, daar kunnen wij wat van leren. We verlieten het dorpje en reden langs sawa's en theeplantages naar een resort waar een heetwaterbad was met water uit een vulkaan. Hier gingen we baden en lunchen.

Het water was erg warm en je moest je er heel langzaam in laten zakken anders hield je het niet vol. Het rook natuurlijk wel een beetje naar zwavel. We waren totaal alleen, er was geen enkele andere gast, het geheel maakte een wat vervallen indruk op ons, vergane glorie - al schijnt ieder weekend de middenklasse van Jakarta in groten getale naar deze streek te trekken omdat het hier zoveel koeler (en mooier) is. We gingen naar het restaurant waar we meteen soep kregen. Later hoorden we dat Rachad voor ons had besteld. Het was heerlijk: rijst met krokante kip, groentes en biefstukreepjes en fruit toe.

We stapten weer in de bus en reden naar de populairste attractie van Bandung (volgens tripadvisor) namelijk de Angklungschool Udja. Hier krijgen kinderen van alle leeftijden de kans om te leren dansen of muziek te maken - en dan met name op de Angklung. De wat? Precies - dat hadden wij ook. Een angklung is gemaakt van bamboe en kan één noot spelen (in oktaaf). Uiteraard kan je hier angklungs on alle soorten en maten kopen (ik heb Maaike er gelukkig van kunnen weerhouden...)

De attractie is hier een 2 uur(!) durende, zeer gevarieerde, voorstelling door de kinderen van de school. Een redelijk onbegrijpelijke Wajangpoppenvoorstelling van 10 minuten (die kunnen normaal tot wel 7 uur duren) maar veel leuker was de muziek die werd gespeeld, in diverse groepjes.

Hoogtepunt was de gezamenlijke angklungmuziekles waar aan het gehele publiek (minstens 200 man!) een angklung werd uitgedeeld. Op elk instrument stond een nummer, corresponderend met do t/m do, en middels een slimme gebarentaal liet de dirigent ons wat weredwijde evergreens spelen zoals Vader Jakob, Que Sera Sera en zelfs een liedje van Abba. Wat een inspirerende en ontroerende manier om een heel auditorium mee te krijgen, inclusief een school met 100 japanse kids, de onvermijdelijke hollanders etc.

Om de integratie helemaal af te maken noodden de jongens en meisjes van de school vervolgens de halve zaal uit om mee te dansen - waarbij Maaike en ik natuurlijk smakelijk werden uitgelachen om onze goedbedoelde maar o zo potsierlijke handbewegingen (die wij toch echt heel authentiek vonden).

Na de polonaise en Auld Lang Syne (voor ons ‘Wij houden van Oranje’) was het afgelopen en kon iedereen met een mooie ervaring de stortregen in.

We aten bij een van de best lopende restaurants in Bandung, Braga Permai - waar ze behalve noedels (H) en een cheeseburger (M) ook brood verkochten. Morgen zitten we namelijk de hele dag in de trein naar Yogya(karta) en in die trein schijnt het eten notoir slecht te zijn, vandaar!