Vanuit ons hotel zagen we gisteren de actieve vulkaan Bromo al liggen, in een grote grijze vlakte, herkenbaar aan zijn stoomkegel. Vanochtend is daar niets meer van te zien, het is drie uur, pikkedonker. In diverse huisjes van het Lava View Resort gaat de wekker - inclusief die van ons. We gaan vandaag de zonsopgang meemaken boven de Bromo, en vervolgens nog over de rand van de Bromokrater zelf kijken.

De beste plek om de zon te zien opkomen is de zogeheten King Kong Hill, en hoewel je daar natuurlijk ook naar toe zou kunnen lopen, doen wij wat iedereen doet: we gaan met een gehuurde jeep. Dit doet iedereen in ons en in ieder ander hotel, dus rond half vier is er niets meer over van die serene rust of van dat duister, maar crossen vele tientallen jeeps met felle lampen en brullende motoren achter elkaar aan, eerst in een soort race door de grijze vlakte, en daarna supersteil bergop, naar de top van King Kong Hill.

Op en om de uitkijkpunten die daar speciaal voor dit doel zijn aangelegd is het een drukte van belang. Iiedereen wil het beste plekje om de eerste zonnestralen te zien, of, wat voor velen haast belangrijker is, te fotograferen (en dan natuurlijk al helemaal als selfie), of te filmen met een drone. De voertaal is er Nederlands.

Net als op de Borubudur is er bewolking aan de oostelijke horizon, dus de zon zelf laat zich niet zien helaas. Het kleurenspel van de zonsopkomst is er gelukkig wel, dus de camera’s klikken naar hartelust. Met name de combinatie van de Bromo met zijn rookpluim, de ochtendmist die de vlakte in stroomt is haast sprookjesachtig om te zien (al moet je dan wel al die andere mensen even wegdenken).

We vinden onze gids terug, of hij ons eigenlijk, we stappen weer in de Jeep (wat eigenlijk een Toyota Landcruiser is, maar alleen Jeep- en Landrover-eigenaren zien dat onderscheid) en begeven ons naar de Bromo zelf.

Om ons onduidelijke reden is de parkeerplaats voor de beklimming van de Bromo niet aan de voet, maar een kilometer verderop. Vanaf daar kan je dus een kilometer door het lavazandvlakte lopen, of je kan ervoor kiezen een paardje huren dat je ‘dat hele eind’ vervoert. Daarna zal iedereen toch echt zelf de kraterwand op moeten klimmen, waarvoor een trap is aangelegd.
Tot ons geluk zitten we in de voorhoede, en kunnen dus in relatieve rust het klimmetje maken - waarbij een enkeling in ons gezelschap (van twee personen) een verwensing niet altijd kan onderdrukken. Maargoed, het eindresultaat telt: we zijn er, en kunnen nu onze diverse zintuigen laten prikkelen.

De stank van zwavel is nauwelijks te verdragen en slaat op je longen, de herrie uit de diepte van de krater is (af en toe) oorverdovend, en je ziet eigenlijk niet veel daar binnen. Het uizicht over de vlakte is natuurlijk wel mooi.

Nadat ook de afdaling is overleefd lopen we terug naar de ‘jeep’ en arriveren kort na zevenen bij het hotel, waarvandaan dit dus het uitzicht was:

Aan de naam van het hotel, Lava View Lodge, is duidelijk geen woord gelogen!

We pakken onze koffers, ontbijten en vertrekken al snel richting Surabaya airport, van waar we vanmiddag naar Bali vliegen.
We arriveren ruim 5 uur (!) te vroeg op het vliegveld. Misschien zat het verkeer mee, misschien heeft onze chauffeur Tatamg zich vergist - of misschien wilde hij snel beginnen aan zijn 18 uur durende terugrit naar Bandung. We zullen het nooit weten. We geven hem in ieder geval een paar van onze (speciaal voor dit doel meegebrachte) delftsblauwe klompjes als aandenken.

Op het vliegveld doden we de tijd met het opruimen, prioritiseren en uitwisselen van de honderden foto’s die je toch al snel maakt op zo’n ochtend. Herman heeft een reizigersongemakje en kan daar ook fijn wat tijd aan besteden - maar uiteindelijk mogen we dan inchecken (hoera) naar de gate (water mag hier gewoon mee) en na nog geen drie kwartier vliegen zijn we dan in Bali! Tabé Java!

In 2006 zijn we in een lange meivakantie met Eline en Anne (toen 11 en 8 jaar oud) naar Bali geweest, en hebben daar heel goede herinneringen aan. Deze keer hebben we hier slechts een strandpauze gepland (2 nachten = 1 dag), alvorens we overmorgen naar het rustige en on-toeristische Flores verder trekken.

Bij de uitgang speuren we naar het onderhand vertrouwde bordje “RENSINK” maar tevergeefs, onze driver is zoek. Na een telefoontje met onze lokale reisagent duikt hij gelukkig al snel op. We praten wat over (de deplorabele staat van) het Nederlands (mannen)voetbal, en over de Agung-vulkaan die hier op uitbarsten staat. Al 23 dagen leven 100000 mensen als vluchteling in eigen land. Hopelijk gaat het niet zo erg mis als bij de uitbarsting 50 jaar geleden, toen er meer dan 1000 mensen omkwamen. Puur eigenbelang voor ons: hopelijk gebeurt er de komende 36 uur helemaal niks.

Ons hotel in Sanur ligt pal naast het hotel waar we in 2006 met de meiden zaten. We eten nog snel wat bij een restaurantje een stukje verderop, leveren onze was in, en vallen vroeg in een diepe slaap.