We hebben om 9.00 afgesproken met onze chauffeur en gids - dat is mooi 5 uur (!) later dan gisteren. Wat een luxe! We rijden vanuit Ende naar het westen, over bochtige wegen, door palmenbossen en langs de zee naar het blauwe kiezelstrand. Het is een vreemd gezicht, al die blauwe stenen op het zwarte (lava)zand van het strand. De blauwe kleur komt door de vulkanische grond. We drinken er een cola bij een tentje. We zijn de enige mensen op het strand en op het terras.

We vervolgen onze tocht naar een dorpje van de Ngada stam, Wogo geheten. De hutten lijken op die van het tweede dorpje gisteren, maar dit dorp is gebouwd rondom een vlak plein, een vlakte dus we hoeven niet te klimmen. Het lijkt een beetje een stoffige boel. Zou dit nog echt in gebruik zijn?

Bij deze Ngada stam zijn de vrouwen eigenaars van de woningen. Als een man wil scheiden moet hij het huis uit, een makkelijk en duidelijk systeem, het scheelt een hoop voorlopige voorzieningen procedures.

We worden opgewacht door Laetitia die (niet zo blij is want) door haar man is verlaten voor een ander. Daarna woonde ze met haar moeder maar die is pas overleden. We mogen haar huis bekijken en de schamele bezittingen en krijgen Arabiakoffie van in de buurt gekweekte koffiebonen. Die smaakt goed.

We lopen nog even door het dorpje en zien dat elke clan binnen het dorp zijn eigen offerhutje heeft, en zijn eigen offersteen - met bloed uiteraard.

In de auto praten we met Andi over het rechtssysteem. Voor zover we begrijpen is de dorpsoudste degene die civiele kwesties binnen het dorp beslecht. Dorpsoudsten kunnen schadevergoeding opleggen: het betalen van een kip, varken, hond of buffel.

Als je bijvoorbeeld (met opzet dan wel per ongeluk) iemand in de gezamenlijke badplaats aantreft als je niet met een roep (‘Volluk!’) je komst hebt aangekondigd moet je een groot varken betalen. Voor belediging een kip.

Voor het kappen van gemeenschappelijk bamboe een hond.

Ook kan je het dorp uitgezet worden als je herhaaldelijk niet de instructies van de leider volgt, dan wordt je land afgepakt. Maar als je excuus maakt mag je een geit geven aan het dorp, die onder publiekmaking van de overtreding en van het excuus door iedereen gezamenlijk wordt opgegeten.

We overnachten vandaag in Bayawa, een plaats op 1200m hoogte, met 50.000 inwoners. We lunchen met nasi en mie (hoe origineel) in een lokaal restaurant, waar iedereen het erg spannend vindt om met ons te praten. Het eten smaakt prima, er zit kraakverse kroepoek bij.

We gaan daarna meteen naar hotel Happy Happy waar we onze kamer betrekken en een korte siësta houden, alvorens we naar een warmwaterbronbad gaan - volgens onze gids (en ook volgens de Lonely Planet) absoluut de moeite waaard. En inderdaad - het is een mooi aangelegd park, waar heet water ontspringt, dat vervolgens afkoelt / mengt met water uit een riviertje. Zo ontstaan eem paar bassins met verschillende temperatuur waarin het goed dobberen is. Omdat het water nogal stroomt hoeven we niet bang te zijn voor de malariamug, die sowieso voornamelijk in de regentijd pas echt een probleem is.

Op de terugweg zien we veel honden lopen en vertelt Andi zonder blikken of blozen dat dat gewoon de vleesvoorraad is. Als mensen geen tijd hebben om naar de (ver gelegen) markt te reizen slachten ze een hond, of een kip. Als op een menukaart “R/W” bij een gerecht staat dan is dat dus Bello of Fikkie. Goedmom te weten ...

Florenezen eten trouwens ook muis en vleermuis, kikkers, slangen, insecten, etc. Het slachten van eigen dieren is dan ook volkomen normaal, niet alleen bij rituelen, maar ook gewoon om te eten. De dieren worden snel gedood zodat ze niet onnodig lijden en tot dat moment hebben ze vrij rondgelopen en worden ze goed verzorgd. We gruwelen eerst wel van de slachtverhalen maar realiseren ons dat de dieren hier geen slecht leven hebben.

We eten dus maar gewoon Nasi Goreng en Ayam bij een volstrekt native restaurantje 3 huizen verderop en werken wat aan de blog.