Vandaag moeten we een flink stuk rijden naar Ruteng - eerst helemaal naar zeeniveau en dan weer net zo'n stuk weer omhoog, dit alles over duizeligmakend bochtige wegen.

Aan zee bezoeken we één van de vele Arak-stokerijen aldaar, allemaal hartstikke illegaal. Het vocht van een palm wordt op 10 meter hoogte in een palm opgevangen in een huis/tuin/keukenemmer, met acrobatiek 2 keer per dag omlaag gebracht en na een paar dagen gisten in een soort klei-oven verhit.

De verdampende alcohol wordt afgekoeld door middel van een 5 meter lange bamboepijp. Bij scheikunde deden we dat met een alembic :-).

Aan het uiteinde van de bamboe staat een jerrycan met het resultaat. Het smaakt best vies (naar bittere jenever), kost ongeveer 3 euro de liter, in herbruikte waterflessen, wordt aan de straat verkocht. Net als benzine trouwens, in diezelfde waterflessen - je kan je maar beter niet vergissen.

Door prachtige natuur reden we weer de bergen in - schitterende vergezichten waren ons deel.

Als we voor een wegomlegging van de weg af moeten komen we langs een wasplaats in de rivier, waar naar hartelust kleren, brommers, auto's en mensen worden gewassen.

Robert is een prima chauffeur die ons (naar Indonesische maatstaven) kalm door het verkeer loodst. We merken dat, nu het zondag is, er extra veel volk op de been is, groot en klein, van of naar een kerkdienst. Erg veel auto's zijn er niet, men rijdt motor of neemt de bus. Moet er een geit mee? Die kan dan mooi op het dak!

In Ruteng slapen we in een klein nonnenklooster net buiten het centrum. Eigenlijk heeftiedereen die we gesproken hebbenhier geslapen, het is verzorgd, schoon, er is goede WiFi - alleen moet je vóór half acht ontbeten hebben (zou de ochtendmis dan beginnen?).

Na de lunch gingen we over een werkelijk prachtig en schilderachtig klein landweggetje naar een grot hier in de buurt. Hier is namelijk de afgelopen jaren de Floresmens ontdekt (Homo Floresensis), aka de hobbit. De theorieën lopen nog uiteen, maar de meest gangbare is dat in de laatste ijstijd (toen alle zeeniveaus 100m lager waren) de homo erectus (voorloper van sapiens) zich oostwaarts verspreidde door de Indonesische Archipel, en dat, toen het ijs begon te smelten en de zeespiegel steeg, een aantal van hen geïsoleerd achterbleef op wat nu het eiland Flores is. Door omstandigheden kromp deze tak tot een schamele 1m15- vandaar dus de naam hobbit. Ik heb niks gelezen over de grootte van hun voeten of oren trouwens.

In deze grot zijn dus enkele jaren geleden daadwerkelijk de eerst resten van deze mensjes gevonden. Daarvoor moesten de archeologen trouwens 6 meter diep graven - het resultaat van vele vulkaanuitbarstingen (die waarschijnlijk ook tot de ondergang van de Homo Floresensis hebben geleid. De plek doet super sprookjesachtig aan.

In het museumpje staat alles nog een keer uitgelegd. Maaike gaat graag met een hobbit op de foto natuurlijk.

We lopen nog wat langs de rijstvelden - het is hier erg mooi.

Op de terugweg vertelt Andi uit wat voor wereld hij komt. Het dorpje is slechts lopend te bereiken, er is geen elektriciteit, sinds kort is er een waterleidingbuis heen gelegd, geen toilet - alleen een septic tank van bamboe. En met 14 jaar uit huis omdat hij naar de middelbare school ging. Bij zijn huwelijk werd er verder (uiteraard) een varken geslacht, en heeft de ziener in het varkenshart zijn toekomst gelezen. We kennen deze verhalen eigenlijk alleen van sprookjes, maar het is dus echt waar!